Klif nad Morzem.

Dea

Weszła spokojnie nie zwracając uwagi na zebrane wilki.Położyła się przy klifie spoglądając w dół na rozbijające się w dole fale

Kaisa

Przyszła, dziś miała wyśmienity humor. Zamyślona nie zwracała na nic uwagi, więc bardzo szybko potknęła się o własną łapę i runęła jak długa.

Dea

Spojrzała na przybyłą waderę,wstała i szybko podeszła do niej - nic ci nie jest - spytała przypatrując się jej i zapominając o złamanym skrzydle

Kaisa

Szybko wstała i otrzepała się, spoglądając na smoczycę. - Nie, wszystko w porządku... - odpowiedziała i roześmiała się, wyobrażając sobie, jak głupio musiała wyglądać.

Dea

Uśmiechnęła się - Dea jestem - przedstawiła się po chwili dalej szczerząc ostre zęby w uśmiechu

Kaisa

- Miło mi poznać - odpowiedziała i uśmiechnęła się, siadając. Nigdy wcześniej nie miała przyjemności rozmawiać ze smokiem. - Jestem Kaisa.

Dea

Mi również - odparła patrząc na waderę,uśmiech znikł gdyż skrzydło dało o sobie znać przypominając bólem - Wbrew pozorom jestem dorosła - dodała chcąc upewnić się że nie myślą o niej jak o dorastającym smoku

Kaisa

Zaczęła machać ogonem, przyglądając się Dei z zainteresowaniem. Nigdy wcześniej nie widziała smoka. Gdy zorientowała się, że to może wyglądać bardzo nachalnie, powiedziała. - Przepraszam, że tak ci się przyglądam. Mam nadzieję, że cię tym nie uraziłam?

Dea

Spuściła wzrok wgapiając się w swoje łapy - Nic się nie stało - Odparła spokojnie machając wolno ogonem - Masz może jakąś rodzinę? - spytała chcąc rozwinąć rozmowę

Kaisa

Uśmiech na jej pysku stał się jeszcze szerszy. Rodzina. Do niedawna sama wzmianka o niej sprawiała jej przykrość, ale teraz właśnie rodzina była powodem jej zadowolenia. - Tak - odrzekła. - Dopiero ją odzyskałam.

Dea

J mam matkę i brata a i jeszcze ojca który nie wiadomo gdzie jest,w sumie to sama się wychowywałam - uśmiechnęła się lekko

Kaisa

- Czyli mamy coś wspólnego - powiedziała i uśmiechnęła się nikle. - Jako szczenię wybyłam z tej krainy. Wróciłam całkiem niedawno.

Dea

Pokiwała głową na znak że rozumie,coś zaburczało a było to brzuch Dei który domagał się jedzenia - Wybacz - przeprosiła zażenowana dawno nie jadła a jak teraz zapoluje? przecież ma złamane skrzydło brawo Dea - Przepraszam ale ja już idę - powiedziała po czym po kilku susach zniknęła w zaroślach

Kaisa

Uniosła brew, patrząc na odchodzącą smoczycę. Zdziwiło ją, że Dea tak szybko postanowiła stąd odejść. - Do zobaczenia - mruknęła.

Sky

Przyczłapała krokiem jakby ociężałym. Zima nawet Sky zaczynała się powoli nudzić, w końcu ile można patrzeć na przykrytą śniegiem okolicę. W sumie, dawno nie miała kontaktu z kimkolwiek. Przydałoby jej się~
Osunęła się wzdłuż drzewa, lądując miękko na krawędzi klifu. Spadnie, nie spadnie - teoretycznie na to samo wychodzi. Skrajny przypadek znudzenia.

Wasp

Między ośnieżonymi drzewami kluczył puchaty wilk o trochę rozczochranej, czarnej sierści. Po wielu dniach lenistwa wreszcie wylazł z legowiska i udał się na długi spacer, przynajmniej taki miał zamiar. Po kilku minutach stwierdził, że spacerowanie jest głupie, więc legł pod najbliższym drzewem, by uciąć sobie drzemkę.

Sky

Łypnęła z ukosa za siebie. Wyraźnie usłyszała szelest, którego nie miała zamiaru zlekceważyć.
Podpełzła bliżej nieznajomego obiektu, który zdawał się cicho pochrapywać. Ku jakże wielkiemu zdumieniu Sky, tym czymś okazał się być wilk. Potargany wilk.
Przez iks czasu jeszcze się tak czaiła między nagimi krzewami, gdyby nie pomysł poznania owej istoty. Tak też zrobiła - stanęła nad nim, uporczywie gapiąc się w jego zamknięte oczy. A nuż się obudzi?

Wasp

Po kilku minutach obudził się. Przeciągnął się, ziewnął i uchylił krwistoczerwone ślepia. Nagle zobaczył coś małego i czarnego... szczeniaka? - Wraaaa! - Wasp z dzikim okrzykiem zerwał się na równe łapy i odskoczył do tyłu.

Sky

Uśmiechnęła się z chorą satysfakcją. Z zaciekawieniem obserwowała zachowania nowopoznanego stworzenia.
- Wraaa! - powtórzyła okrzyk tuż za Wasp'em, z wręcz idealnie modulowanym głosem. Nadrobiła dzielącą ich odległość. Nie pomyślałaby, że owy wilk może być aż tak skoczny. Wskazała na niego łapą.
- Ty jesteś, tego... - zmarszczyła brwi w zastanowieniu. - Zając-mutant? - oho, Sky gra w kalambury.

Wasp

- Naprawdę wyglądam ci na zająca? - spytał, smętnie kładąc po sobie wielkie uszy, jak zawsze, gdy czuł się nieszczęśliwy. Dlaczego on wszędzie musiał wpadać na szczeniaki? Powoli zaczynał popadać w pedifobię.