Różany Wodospad

Kanna

Wtem do Różanego Wodospadu wkroczyła Kanna. Jak zwykle stąpała lekko, giętko, delikatnie, smukłe ciało przesuwało się w umiarkowanym tempie w przód, a bransoletki na łapach brzęczały. Szkarłatne, głębokie oczy wpatrzone były w niebo. Szamanka czuła jeszcze otaczające to miejsce wysoce negatywną aurę. Demon tu był. Nawet nie jeden. Jeden z nich był istotą wyższą, miał potęgę. Potęgę przez duże P. To było szalenie wyczuwalne. Białogłowa siadła nad brzegiem Różanego Wodospadu, wyciągnęła srebrzysty flet i zaczęła wygrywać melodyjną, cichą, uspokajającą piosenkę.

Dermanotta

Dermanotta przybyła tutaj, ciągnąc za sobą wielki kosz.-Czemu nie wzięłam mniejszego.-mruknęła. Gdy dotarła do wody zaczęła ciężko dyszeć i odsunęła od siebie kosz.

Selja Faust

Selja przyszła tu, niezwykle zdenerwowana. Po tym, co uczyniła, starczy jendo słowo, by straciła nad sobą kontrolę. Nie była z tego dumna. Przyjrzała sie wilczycom, siedzącym niedaleko.

Kanna

Gdy wkroczyły tu inne wilki, wilczyca niemalże natychmiast przestała grać i pech chciał, że gdy chciała schować flet, wpadł on do wody. Kannie niezbyt odpowiadało moczenie futra, jak zapewne żadnemu wilkowi. Białowłosa zamknęła oczy. Na jej szyi od zawsze na zawsze wisiał ciemny wisiorek, którego większość nie zauważa. Trudem jest go ujrzeć. Wisiorek przedstawia księżyc - odwiecznego wspólnika wody. Księżyc jednak nie jest zwyczajny - jest flakonikiem, w którym zatknięte jest światło księżyca. To pozwala szamance, dzięki temu amuletowi, panować nad wodą. - Mizu okosu yobu - wyrecytowała. Czarny księżyc błysnął, a woda, wraz z łapą wilczycy, z wolna się unoszącą, wstała, tworząc się przezroczystą macką. Trzymała flet, który rzuciła pod łapy Szamanki. Wraz z zakończeniem zadania cicho wróciła do swego miejsca. Wówczas Kanna schowała instrument, by zaraz wyjść spokojnym krokiem.

z.t

Dermanotta

Dermanotta ziewnęła, przeciągając się leniwie. Spojrzała na inne wilczyce. Coś się tu nudno zrobiło. Wzieła swój koszyk i ruszyła w stronę swojego ukochanego sklepu.

zt.

Rosity

Samiec wrócił do krainy po dłuższej przerwie. Gdzie była Scarlett? Jak on dawno nie widział swej ukochanej. Zmrużył oczy.
- Scarlett - zawołał.
Łoskot wody zagłuszał lekko jego głos. Miał jednak nadzieję, że partnerka go usłyszy.

Scarlett

Scarlett przechadzała się niedaleko wodospadu. Nagle odczuła ukłucie w sercu. Usłyszała swoje imie. Ten głos... Zaczęła biec do samego źródła dźwięku. Widząc Rositiego, poczuła się najszczęśliwsza na świecie. Gdzie on tyle był? Podbiegła do niego.
-Witam.-szepnęła.

Rosity

Wziął ją w swoje ramiona i przytulił do siebie.
- Nawet nie wiesz, jak się stęskniłem - mruknął jej przy uchu.
Była tu. Odsunął się delikatnie, jednak nadal siedząc przy niej.
- Co u ciebie, kochanie? - spytał ot tak, po prostu.

Scarlett

-Myślisz, że ja nie tęskniłam? U mnie nic ciekawego. A co tam u ciebie?-spytała, przytulając go do siebie jeszcze raz. Tak za nim tęskniła...

Ide, to do jutra... Jutro odpisze.

Rosity

- Wałęsałem się po krainie i poza nią - mruknął, po czym musnął nosem jej kark.
Położył łeb na jej łbie i oddychał głęboko. Tak, bardzo się stęsknił. Ogonem zamiatał ziemię, a jego oczy błyskały wesoło.
- Hm...Marzysz o czymś? - nagle spytał.

Scarlett

-Moje marzenie właśnie się spełniło. Wreszcie się spotkaliśmy.-powiedziała, gładząc wilka po czuprynie. Tak długo się nie widzieli, że aż smutno o tym myśleć.-A jakie jest twoje?

Rosity

- Jesteś tu - powiedział, ot tak, po prostu.
- A masz takie, w którym mogę ci pomóc, co? - spytał, muskając nosem jej ucho.
Była taka bezbronna i silna jednocześnie. Taka ostra i słodka w jednym. Cudowna - jednym słowem, cudown.a

Scarlett

-No nie wiem.-powiedziała cicho, nadal leżąc. Chyba wilkowi chodziło o coś konkretnego. Ale Scar nie umiała dopatrzeć sie w tej sytuacji niczego. Leżała nadal.

Rosity

- Nie marzysz o czymś jeszcze? No wiesz, niektórzy marzą o kwiatkach na łące, niektórzy o kotku dla siebie, a niektórzy o nowym wisiorku. A ty? Chcę wiedzieć, co mogę ci dać - mruknął po chwili zastanowienia.
Pocałował ją w policzek i ponownie przytulił ją do siebie.

Scarlett

-Ja nic takiego nie potrzebuję. Cieszę się, że o to pytasz i jesteś taki cudowny. Ale do szczęścia wystarczy mi twoje towarzystwo.-powiedziała Scarlett. No tak. O to mu chodziło. Pewnie przez to, że tak długo się nie widzieli.

Rosity

- Scarleeett - mruknął cicho, zachwycony swoją partnerką.
Tylko nie za dużo tego uwielbienia. Owinął ją swoim ogonem i wpatrywał się w wodospad. Słuchał łoskotu wody. Słońce za nimi zachodziło.
- Zaraz się ściemni - stwierdził po chwili.

Scarlett

-Masz rację.-odpowiedziała.-To może pójdziemy do ciebie albo do mnie?-zaproponowała, gładząc wilka po czuprynie sierści (bezsensowne słowo-czupryna sierści -.-).

Rosity

- Chodźmy do ciebie. Prowadź - powiedział, wstając leniwie.
Przeciągnął kości, w których coś strzyknęło, zmarszczył brwi.
- Chodź. Dogonisz mnie? - tu się usmiechnął.
Już po chwili baardzo wolnym krokiem zniknął, aby Scarlett mogła go dogonić.

zt.

Scarlett

-Tak, żartujesz! Przynajmniej biegnij! Robisz sobie ze mnie żarty!-krzyknęła, uśmiechając się i wstając. Pobiegła za Rositim. O nie! On jej nie ucieknie tak łatwo!

zt.

Samuerian

Wtem nad Różany Wodospad wkroczył nie kto inny, jak Samuel, z uśmiechem krącząc powoli po trawi. Co to był za uśmiech? Otóż był to uśmiech zadowolenia powstałego z tego powodu, że wszystko zaczęło się w życiu naszego bohatera coraz lepiej układać. Przede wszystkim Ogień wreszcie zyskał pełną niemal władzę, tym samym odciążając wilka ogromnie. Ponadto wytyczone w końcu zostały granice watahy i można było spokojnie odsapnąć. Ot, może tutaj, nad tymże właśnie wodospadem...