Wodospad zmiany..

Sverre

Pomachał łapką, uśmiechając wesoło.
- To dobrze! Będę żył. - zawołał pogodnie, machając ogonkiem na boki. Do jego noska dotarł jakiś zapach, którego jeszcze nie znał. Odwrócił łepek, dostrzegając innego wilczka. Ale wcale nie przejął się jego obecnością, zwilżył za to koniec nosa językiem.

Destiny

- Ej chodź zjeść zająca. -Powiedziała do niego wesoło. Tak kiedy Sverre przygrzmocił w drzewo Destiny upolowała jednego futrzaka.
- Jadłeś kiedyś zająca? -Zapytała wesoło podchodząc do martwego trupa zająca.

Sverre

Pokręcił przecząco łebkiem.
- Nie przypominam sobie. - niczym na zawołanie zaburczało w jego brzuszku, kiedy spojrzał na futrzaka.
- ale przecież nie najemy się jednym małym zającem. - powiedział z żalem, spuszczając łebek. Tak, nawalił.

Destiny

- Nie martw się można zapolować jeszcze raz. -Powiedziała wesoło. Destiny wgryzła się w zająca.
- Spróbuj jest mega. -Powiedziała oblizując zakrwawiony pyszczek.

Sverre

Mały zakleszczył ząbki na udzie zająca po czym mocnym szarpnięciem wyrwał kawałek mięsa, który następnie dokładnie przeżuł i połknął. Oblizał pyszczek, zlizując resztki krwi gryzonia.
- To jest pyszne, takie delikatne i w ogóle! - zawołał radośnie, kątem oka rozglądając się za kolejną ofiarą. Tak bardzo mu posmakowało, że miał ochotę na jeszcze tuzin zająców!
- Gdzie nauczyłaś się tak dobrze polować? - wyparował.

Destiny

- Ciocia Taimi mnie nauczyła. Jak chcesz to cię nauczę cię polować albo poproszę ciocię. -Powiedziała wesoło merdając ogonkiem.
- Nom zające są lepsze od myszek. -Dodała wesoło. Tak na pewno go nauczy.

Sverre

- Nauczysz mnie? - rozpromienił się. Może i jego przeznaczeniem było zostanie wojownikiem, jednak polowanie się przyda. Jakby nie patrzeć o żołądek dbać należy! Uśmiechnął się od ucha do ucha, odrywając zającowi ucho i zjadając je.
- Czadowo! - rzucił wesoło.

Destiny

- No pewnie. -Powiedziała z uśmiechem. Tak nauczy go i Sverre będzie uroczym łowcą albo wojownikiem. Albo i tym i tym. Mala kulka wgryzła się w martwego trupa zajączka.

Sverre

Oblizał jeszcze raz kufę, przysiadając ze dwa kroki od jedzącej wadery. Nastawił uszy na sztorc, nasłuchując. Poruszył noskiem. Nie mogły uciec daleko, jeżeli gdzieś tutaj mają swój domek, zapewne przecież muszą tutaj prędzej czy później powrócić! No, chyba, że się przeprowadzą...

Destiny

-Dziękuję. -Powiedziała oblizując pyszczek i łapki z krwi i resztek futrzaka. Zostały zame kości i futro. Futro było bleah. Destiny przeciągnęła się.
- No to dzięki tobie upolowałam zajączka. -Powiedziała z uśmiechem.

Sverre

- Dzięki... mnie? - zapytał, odwracając główkę w stronę koleżanki. Było bardzo miłe, że tak powiedziała. Nawet, jeżeli w rzeczywistości było całkiem odwrotnie...
- Przecież nawaliłem, spłoszyłem całe stadko futrzaków... - rzekł smętnie

Destiny

- Oj nie martw się. Ty je wypłoszyłeś ja złapałam to jest współpraca. -Rzekła z uśmiechem.
- Następnym razem pójdzie ci lepiej. -Dodała motywująco szczeniaka.

Sverre

- A-ha! - potwierdził z entuzjazmem, machając radośnie niezbyt jeszcze długim ogonkiem na boki.
- Bo następnym razem będę już super myśliwym, bo mnie nauczysz polować! - dodał, uśmiechając w jej stronę dość prosząco. Jego ogon nadal latał energicznie na boki.

Destiny

- No pewnie ze będziesz. -Powiedziała wesoło.
- Pozwól ze zademonstruję to na tobie. -Dodała wesoło.
- Patrz. -Zaczęła.
-Najpierw się podkradasz. -Tutaj zniżyła się do gleby i zaczęła do niego zbliżasz.
- Potem się przyczajasz. -Powiedziała zatrzymując się przed nim.
- I skaczesz! -Stwierdziła skacząc na niego i przewracając.
- A na koniec łapiesz za szyje żeby ci nie uciekł i go gryziesz. -Powiedziała i trąciła nosem w jego szyję.
- Widzisz tak się na zajączki poluje. -Oznajmiła na koniec.

Akinori

Młody wilk przeciągnął się leniwie i cofnął trochę, bardziej w głąb lasu. Nie będzie przecież im przeszkadzał, to by źle o nim świadczyło! Mlasnął i delikatnie zamachał ogonem. Uśmiech z jego pyska wyparował, pojawiła się neutralna mina. Zaczął myśleć, o swojej matce Elenie i reszcie rodziny. Popatrzył w niebo i pomyślał. Pójdzie śladami mamy... Zostanie wojownikiem, tylko kiedy Elena go w końcu dopuści do treningu. Akinori wrócił rzeczywistości. Nie chciał słuchać, ale nie dało się inaczej, jak młoda wilczyca mówi o polowaniu. Teoretycznie do tego trzeba być jeszcze zwinnym i mieć bardzo, ale to bardzo dobry refleks, ale nie można zapomnieć o spokoju. Taak, trzeba być opanowanym i zrównoważonym, bo ofiara w każdej chwili może prychnąć, jak źle stoisz pod wiatr to cię wyczuje. Wilk potrząsnął łbem po czym wlepił swe spojrzenie w ziemie, na siłę próbował ich nie słuchać, nie chciał! Znów zaczął myśleć o swojej mamie, może by tak zrobił jej niespodziankę i odwiedził jej restaurację? Ale to tylko może.

Sverre

Zaśmiał się, kiedy ta go przewróciła. O ile bowiem osoba prowadząca wilczka dobrze pojmuje, Destiny trwała teraz na nim, przywierając przednimi łapkami o jego łopatki, tors czy coś tam innego. Uśmiechnął się serdecznie, patrząc na nią z dołu.
- To się zdaje takie... całkiem proste! - zawołał, pełen entuzjazmu.

Destiny

- Tak pewnie. Tylko taki zając zacznie ci się szarpać i drapać i pewnie uciekać. -Powiedziała wesoło schodząc z niego. usiadła obok.
- Ale jak będziesz szybki i silny to ci się uda. -Dodała oblizując nos. Mała zastrzygła uchem. spojrzała na drugiego szczeniaka który trzymał się w pewnej odległości od nich.

Sverre

Podniósł się zaraz za waderą. Powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. Dopiero teraz na dobre dostrzegł obecność szczeniaka. Podskoczył, dwoma susami znajdując się obok niego, warcząc nieprzyjaźnie.
- Kim jesteś i czego tutaj szukasz? - rzucił oskarżycielsko w jego stronę, jeżąc się.

Destiny

Destiny podeszła do swojego przyjaciela Szturchnęła go w bok.
- Sverre spokojnie. -Zganiła go delikatnie. Eh..
- Cześć. Prze przejmuj się wybrykiem mojego kolegi. -Dodała miło do nieznajomego szczeniaka. Destiny usiadła oblizując nos. Ciekawe co to za jeden?

Sverre

Przewrócił oczętami, gdy koleżanka go uspokoiła. Usiadł na ziemi, owijając ogon wokół tylnych łap. Wypuścił ze świstem powietrze nosem.
- Jasne, najlepiej siedzieć cicho. Skąd wiesz, że ten typ - tutaj wskazał gestem łba na przybysza - nie chce zrobić nam krzywdy?