Kraina Beztroski

Akeli

-Mhm... tak, ale cii.. nikt się nie może dowiedzieć.- powiedziała ze śmiechem i zerknęła na Ade. Uderzyła ogonem o śnieg i się położyła zerkając to na Ade to na Calme. Jej ogon delikatnie się poruszał i falował na wietrze. Nic innego nie miała do roboty. -A co do podziału władzy, trochę dziwny. Popieram. - dodała.

Calma del Viento · Gość

- Chyba nie będę wnikał w system władzy. Ale... skąd pani umie takie "coś" -zapytał, mając na myśli jej moc. Co prawda powiedział to ciszej, jednak nie mógł powstrzymać cisnącego się na usta pytania.

Akeli

-Też nie wnikam, a skąd umiem takie coś? Jestem szamanką.- powiedziała patrząc na niego z dołu, tak nie ma to jak praca szamana. Dzięki temu dużo się nauczyła. Koncentracji, pewności siebie i tak dalej. A jednak dobrze wybrała zdając na tak odpowiedzialną rangę jak szaman.

Calma del Viento · Gość

- Szama.. co? - zapytał, ośmielony jej spokojnym zachowaniem. - Znaczy przepraszam panią, to tak niegrzecznie zabrzmiało... - zaczął się tłumaczyć, poplątał się i spuścił wzrok. Niepewnie, nerwowo ruszał ogonem, jakoby ukazując skruchę.

Akeli

Uśmiechnęła się uroczo. -Proszę, nie mów mi pani. Aż tak stara nie jestem. Z nastolatką mnie mylą.- zaśmiała się. -Szamanem, drogi kolego.- powtórzyła patrząc w niebo. Nie lubiła zimy. Może i była z wiatru i powinna lubić góry i śnieg, lecz jakoś jej to nie pociągało.

Calma del Viento · Gość

-Hymm, a kim jest szaman? - spytał, uśmiechając się niepewnie. Usiadł wygodniej i zaczął z ciekawością się rozglądać. Jedną łapa grzebał w śniegu, tworząc portret niezidentyfikowanego czegoś.

Akeli

-Szaman jest osobą pełniącą podporę duchową watahy. Zajmuje się eliksirami, łączy się z duchami i umiejąca tworzyć różne magiczne artefakty. Polega na siłach natury.- wyjaśniła nie odrywając wzroku od basiora. Co jakiś czas zerkała na Ade, która zastygła jak lawa.

Calma del Viento · Gość

- Nie rozumiem... to dziwne... - nie potrafił znaleźć słowa, które opisywałyby to, co usłyszał. Nie, nie "nie umiał znaleźć", on ich nie znał. Wychowywał się z dala od wszelkich przejawów magii.
- Nie ważne. Czy oprowadziłaby mnie pani, to jest czy oprowadziłabyś mnie po krainie? - zapytał, chcąc szybko zmienić temat.

Ps. ja już spadam. Dobranoc.

Akeli

-Oczywiście. Jak Ada będzie chciała to pomogłaby cię oprowadzić.- powiedziała i spojrzała na Ade. No i takim cudem nastał nowy dzień. Kimnęli się trochę i znowu wstali. Spojrzała w niebo. Dzisiejszy dzień zapowiadał się ładnie. Świeciło słońce, nie padał ani śnieg ani deszcz no i oczywiście nie było wiatru.

Calma del Viento · Gość

Wstał i przeciągnął się ziewając. Liznął kilka razy sierść, która nie chciała się ułożyć tak jak powinna, niesforna. Uśmiechnął się do Akeli przyjemnie, czekając aż ta go oprowadzi.

Ps. Sry, że tak długo nie odpisywałem

Akeli

-No cóż.. to chodźmy.. od czego zaczynamy?- zapytała z uśmiechem Akeli i machnęła wesoło ogonem. Spojrzała na Ade. Mała się zawiesiła, no cóż.... najwidoczniej była śpiąca. Wilczyca spojrzała przed siebie, od czego mogliby zacząć? Zastanowiła się chwilkę, albo dobra. Co się będzie przejmowała, sam wybierze.

Calma del Viento · Gość

- Nie wiem, proszę pani. yyy, to znaczy Akeli. Nigdzie nie byłem. - przyznał cicho, patrząc na nią ugnie. Pierwszy raz od... odkąd opuścił dom rozmawiał z kimś na równi, blisko, twarzą w twarz. To było taki... przyjemne.

Akeli

-No cóż... na początek.. co powiedziałbyś na.... morze?- zapytała patrząc na wilka z lekkiego ukosa. Ach ten jej urok... no cóż.. Krillan się w niej zakochał, Rayden też no.. i Luan! Może uda jej się jeszcze podbić inne serca, jakaż ona słodka, a ileż to razy musi ranić biedne serduszka poczciwych wilków...

Calma del Viento · Gość

- Hymm, a... - zaczął nie mądrze, po czym skinął głową. - Dobrze, ale, no... Co to jest morze? - powiedział w końcu, uśmiechając się delikatnie - bezradny. Ach, jakże my kochamy bezradne wilczki!

Akeli

-Co to jest.. morze? No cóż... nad morzem jest dużo piachu, zimą śniegu... teraz nie wiem jak tam jest. Dużo wody i fale uderzające o brzeg...- wyjaśniła lekko rozmarzona i machała ogonem, tak ona się szybko ponosi fantazji, ba... strasznie szybko. -Wybaczysz mi? Muszę coś załatwić, mam nadzieję że się jeszcze spotkamy..- powiedziała i się uśmiechnęła przepraszająco. A po chwili zniknęła z tych terenów.

z/t

Naomi · Wysłany: Śro 14:07, 02 Mar 2011 Temat postu:

Ada ocknęła się po jakimś czasie. Gdzie oni poszli... słyszała coś.. o morzu?
Postanowiła udać się tam jak najprędzej. PO chwili na śniegu można było zauważyć kilka wgłębień zostawionych przez jej łapy. Jednak jej już tu nie było.

Macky

Kiedy przyszła na śniegu zauważyła nie znane jej ślady. Wzruszyła barkami. Poszła do lasy. *wyszła*

Kaji Meyit

Przypatajali tutaj na Panu Pierniku, który tak pięknie się dla nich poświęcił, iż niejedna niewiasta rozpłakałaby się i wylała morze łez. Oczywiście nie ze smutku, a radości, zachwytu oraz czułości - wszyscy wiedzą, jakie są niewinne niewiasty w stosunku do takich heroicznych czynów.
Kajeczulkusieniuczka zachichotała pod nosem i wyciągnęła nie wiadomo skąd piernika, którego zaraz podarowała niedawnemu wierzchowcowi. Potem ściągnęła z niego siostrzeńca i podreptała ze śmiechem ku kręgowi drzew. Bez ostrzeżenia przerzuciła Yakato między dwoma z nich, po czym sama, z szaleńczym rechotem, spróbowała przecisnąć przez wąską szparę pomiędzy chropowatymi konarami. Przez chwilę myślała, że już utknęła, jednakże wreszcie jej ciało przelazło przez otwór i wylądowało z głuchym hukiem na zielonej, niby wiosennej i świeżej trawce. Zaśmiała się, nie kwapiąc się ze wstaniem z ziemi.
- Fajnie, ne?

Yakato

Maluch przez całą drogę 'darł ryja' ze szczęścia. Jak miło było sobie popapatajać na Panu Pierniku wraz z ciotką, którą nie dawno odnalazł! Albo to ona odnalazła go... Hmm... Nad tym trzeba by się było dłużej zastanowić. Zielona lama widząc piernik łapczywie go pochłonęła i ruszyła w swoją stronę, gdy tylko Yakato z niej zszedł. To znaczy ciotka go ściągnęła, ale to bez różnicy. Gdy razem przecisnęli się przez drzewną barierę, jedyne co Yakato z siebie wydusił, to przeciągłe...
- ŁAAAAAAAAAAAŁ!
Pisnął wybałuszając oczy. Zawsze to robił, gdy coś było fascynujące bądź po prostu fajne.
- Tak, tak, tu jest świetnie!
Potwierdził zaraz, kiwając łebkiem energicznie.

Kaji Meyit

Zaśmiała się głośno, wreszcie gramoląc się na łapy i rozglądając dokoła ciekawskim, szmaragdowym wzrokiem. Zarechotała pod nosem, po czym podeszła do siostrzeńca i klapnęła tuż obok niego, szczerząc wesoło swoje białe kiełki. W przypływie natchnienia poczochrała jego czuprynę, chichocząc przy tym radośnie i wesoło.
- Tak, tak. Miejsce wiecznej wiosny jest doprawdy warte uwagi, ne?
Prawda, prawda! Kto nie byłby zachwycony skrawkiem ziemi osłoniętym zewsząd opiekuńczymi drzewami i przez cały rok nawiedzanym wspaniałą, ciepłą wiosną? Chyba tylko Ci, którzy kochają i ubóstwiają lodowatą, chłodną zimę pełną bieli. Ale Kajeczulkusieniuczkuśka lubi wszystkie pory roku, toteż nie ma najmniejszego problemu z miejscami, gdzie jedna trwa przez cały czas.
Wtem Kajeczulkusieniuczkuśka poderwała głowę i zaczęła węszyć, aby zaraz mlasnąć głośno. Doskoczyła do siostrzeńca, poczochrała go po czuprynie i przytuliła mocno do siebie - może nawet odrobinę za mocno.
- Wybacz, chibi, ale muszę uciekać. Musze pokonać wielkiego, okrutnego stwora zwanego Obradą. - Mrugnęła do niego, po czym puściła go i skoczyła ku granicy drzew. - Zachowuj się grzecznie, nie brój i wypij swoje mleko! Ciocia jeszcze Cię dopa... znajdzie!
I ze śmiechem przecisnęła się między dwoma konarami.

z.t.