Plantacja róż

Berenika

Berenika zaczęła myśleć. Podeszła do Ravi'ego. - Co do Enary - Nie idź tam, gdzie ona Ciebie zapraszała... Co do pójścia gdzieś - Jeśli znasz jakieś miejsce... - Mruknęła do samca. Shinq to miała szczęście, że zdarzył jej się tam wspaniały partner. A Berenika? Czasami jej się zdaje, że Gress się nie przejmuje jej życiem, że jej nie kocha... Ech, czy on się kiedyś jeszcze do niej odezwie, wyszepcze jakieś pocieszające słówka? Wilczyca już dawno z tym zwątpiła. Nagle jednak coś sobie przypomniała. - Ravi, ja muszę iść. Jednak równy z Ciebie wilk. Do zobaczenia. - Mruknęła zadowolona i wyszła stąd.

zt.

Tod

Tod przybiegł tu z ogromną prędkością, jednak nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Zarył lekko w ziemię i oddalił się. Poszedł jak najdalej od róż i usiadł. Nadal warczał po cichu, chcąc nie chcąc. Jakby coś w niego wstąpiło. Zniżył dość mocno łeb i rozglądał się. Nikogo w pobliżu nie było. Przestał zachowywać się jak[Można przyznać] pajac. Uniósł łeb i z triumfalnym uśmieszkiem spojrzał w ciemne już trochę niebo.

Hiretsuna Shinigami

Czerwona niczym krew mgla okalała to miejsce. Latała tu i ówdzie pobłyskując delikatnie niczym kropla krwi o poranku. W końcu w jednym z ciemnych miejsc pod drzewem kilka metrów od jakiegoś okaleczonego przez przeznaczenie wilka mgły zebrało się najwięcej a ona zaczęła przybierać krztałt wilka. W końcu w czarnym że cieniu drzewa siedział Raven. Nie było go widać wogóle prócz jego żółtych ślepii oraz niebieskich pasów na pysku, przednich łapach, grzbiecie i ogonie które delikatnie świecił na turkusowo. Widać było jeszcze ten jego psychopatyczny wyszczerz białych ząbków któe teraz były upaprane krwią. Ślepia wilka zdawały wpatrywać się w brązowego kaleke i właśnie tak było. Od czasu do czasu słychać było również syk węza jaki wydobywał się z jego pyska.

Tod

[Tod jest szary w ciemne cętki]

Wilk zdawał się nie zwracać uwagi na syki. Jednakże czuł znajomą woń znajomego wilka, lecz nie wroga, o nie. Położył się tylko i obserwował okolice. Nie miał z kim gadać, dookoła same nudy, jak na pudy. Mrucząc coś pod nosem, albo nucąc leżał ciągle w tej samej pozycji, co jakiś czas delikatnie poruszając swym szczupłym ciałem, które bardzo przypominało ciało kota.

KokuRai

Koku wyłoniła się z cienia razem ze swym kotkiem. Małe zwierzątko jeszcze się nie przemieniło i podbiegło do Ravena wtulając się w jego ogon. Każdy mógł wyczuć od małego Darka fale demona jak i od Demonicy.
Samica rozejrzała się, a następnie poznała od razu szarego samca, który jest razem z nią w gangu. Podeszło do niego, a drugiego osobnika siedzącego tutaj, zlustrowała ostrym spojrzeniem. Usiadła tuz obok Demonka.
- Cześć - przywitała się, a Dark podbiegł do Koku i pacnął na cztery litery.

Tod

Tod ułożył łeb na przednich łapach, zaś jego długi, koci ogon zamiatał trawę. Wilk westchnął cicho, tylko ktoś oddalony o niecałe dwa metry mógł go usłyszeć. W końcu usiadł, mlasnął i owinął ogon wokół swych łap. Odgarnął długą, czarną grzywkę i zwiesił ją z boku. Oglądnął się za siebie, zaś tam właśnie była para wilków. Któż to wie, może się w sobie zakochali... Toda znów poniosły wodze fantazji.

Hiretsuna Shinigami

Oj tak, raczej fantazja. Wilk zlustrował kotka któy wtulił się w jego ogon. Nie zrzucał go, bo po co? Spojrzał na Koku.
- Sssiemka... - mruknął jak zwykle. Kiwnął na tamtego łbem.
- Ofiara? - zapytał z szalonym wyszczerzem.

Tod

Todowi słowa Raven'a przyniósł wiatr, niczym złowrogi szept. Zaczął warczeć cicho. Nie bał się. Coś w niego wstąpiło, czyżby demon? Raczej tak. Jednak nie pokazał się jeszcze w całej swej okazałości. Nic go póki co nie wywołało. Tak, Tod zamieniał się powoli w demona, czy raczej szybko? Uczuł śpieszne bicie swego serca, które obrastał lód. Nie był już tym samym, miłym i ufnym wilkiem.

KokuRai

- O kogo Ci chodzi? O tamtego, czy kota? - zapytała śmiejąc się i zamachała ogonem, a następnie rozejrzała się. Tamten wyglądał jak dziwoląg, a te wszystkie róże były by leprze gdyby ich nie było. Westchnęła głęboko z nudów. Nic nie ma do roboty, jej Kawiarenka ma jakiegoś stopa, a ona cały czas się nudzi. I co ma zrobić? Może sobie kogoś podręczy? Zastrzygła uszyma, ponieważ coś usłyszała jakieś mruczenie. Skierowała wzrok na kota, a on tulił się do jej łapy. No w sumie to cały dzień nie spał.

Hiretsuna Shinigami

Wilk zaśmiałsie złowrogo na jego warczenie. W Demona? Wolne żarty... jeśli ktoś chce to Raffuś może pokazać mu co oznacza słowo "Demon" wraz z Koku.
- Hm... Potrawka z kota.... nie no żart. - zaśmiał się po ostatnich słowach po czym spojrzał na tamtego szaleńczym wzrokiem. Ślepia zmieniły się w szkarłatne dając znak że może sie pobawić....

Tod

Tod nie cichł. Już niczego nie słyszał był za daleko, ponieważ się przeniósł, bynajmniej nie ze strachu. Nikt go nie będzie poniżał do tego stopnia. Miał ochotę kogoś zabić, uczuć znów smak świeżej, ciepłej krwi. Oblizał kły w rozmarzeniu delikatnym. Powrócił więc do normalnego, szarego świata. Był gotowy do ataku ze strony wilków. Miał szanse na obronę, ponieważ był daleko od nich niemalże o trzydzieści metrów i słyszałby szelest pod ich cielskami. Był zwinny, przez co mógłby ich wyminąć.

KokuRai

- Uważaj na swoje słowa - oznajmiła przenosząc wzrok na Ravena z psychopatycznym uśmieszku. Oj! Żeby nikt dzisiaj nie dokuczał Koku, ponieważ ma akurat fajny humorek czyli, dla innych jest źle.
- Zobacz co potrafi - rzekła i puściła oczko do kota. Od wyszedł spod wadera, a następnie stanął na przeciw Ravena. Pod Darkiem pojawił się czarny krą, a z tamtą wyłonił się cienie, które złapały zwierzynę. Po wszystkim kot wyglądał całkiem inaczej, jak czarny Jaguar, albo coś w tym rodzaju (zerknijcie sobie na av w jej podpisie pt; "Po zmianie (Najczęściej w tej formie atakuje)"). Trwało to zaledwie kilka sekund. Wadera uśmiechnęła się do samca, a koci demon oblizał swe kły.

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się i skłonił delikatnie Koku.
- Oczywiście Lady Koku. - powiedział z uśmieszkiem po czym przeniósł wzrok na kota.
- Hmm... - mruknał tylko z cwaniackim wyrazem pyska. Czyli jego potwierdzenie jak u innych "WOW!!" to u niego zwykłe "Hmm...". On tak miał i tyle.

Tod

Tod nie zwracał na nikogo uwagi. Siedział skoncentrowany i przymknął ślepia. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Sam pytał siebie samego w myśli, co się stanie jak zostanie on demonem. Po chwili słyszał byle szmer. Wyciszył się i wdychał miarowo powietrze. Nikt się nie zbliżał, nikt go nie dekoncentrował. Czekał, aż usłyszy szmer podchodzących, skradających się albo podbiegających wilków.

KokuRai

- Te jak się nazywasz? - zapytała donośnie tego szarego dziwoląga w prążki. Wadera zaśmiała się, a następnie zamachała ogonem. Kot położył się obok niej i cały czas oblizywał swoje biały kły.
Koku zastrzygła uszyma by dokładniej usłyszeć imię. Poprawiła swą maskę, a jej czarne oczy zalśnił psychopatycznie. Zamachała gwałtownie ogonem. Chciała się pośmiać z czyjegoś imienia. Poprawiła swą czarną kokardę by nie spadła.

Hiretsuna Shinigami

Wilk czekał na odpowiedź tamtego. W końcu mgła unosząca się wokół niego uformowała się na wzór latających "wężów" które oplatały go a nawet latały nad nim i wokół niego. Wilk zdenerwował się troche.
- Odpowiesz czy nie?! - warknął.

Tod

Tod otworzył ślepia. Nie warczał jednak. Demon nie dawał się na razie we znaki. Nie patrzył na znajomego wilka. Nie ociągał się też zbyt z odpowiedzią. Jego serce biło powoli. Sam wilk był spokojny. Jako iż nie był żadnym szpiegiem, nie wstydził się wyznać swego imienia. - Nazywam się Tod S'hira. Moje imię [Prawdopodobnie] oznacza po niemiecku nic innego, jak Śmierć. - Powiedział spokojnie. Nie bał się. Wiedział dobrze znaczenie swego imienia.

KokuRai

- Oznacza Śmierć bo szybko zginiesz! - zaśmiała się wrednie i zamachała gwałtownie ogonem, a jej oczy zalśniły czarnym blaskiem. Zastrzygła uszyma czekając, aż Raven coś doda. Demoniczny kot uśmiechnął się do Tod'a chytrze. Zaśmiali się obaj wrednie jeszcze raz. Poprawiła swą czarną chustę z białą czachą. Znów zaczynało się robić nudnawo.

Tod

Tod zaśmiał się szyderczo. Namiastka demona wróciła. - Myślicie, że to ja umrę? Oznacza śmierć. To nie jest zwykły splot okoliczności. To coś w rodzaju kosiarza strachu, męczącego Wasze potępione dusze. A jak Wam na imię? Ja Wam wyznałem imię, toteż wy swoje też musicie po wyznawać. - To mówiąc przestał się śmiać. Był wyluzowany, choć nie wrzał błogością. Wręcz przeciwnie.

KokuRai

Kosiarz śmierci? Koku zaśmiała się demonicznie. On chyba potracił zmysły, albo jest jakimś błaznem. Wadera zamachała gwałtownie ogonem jak zwykle. Chciała się nim popisać.
- Wyjawiłeś swe imię bo jesteś głupi! - zaśmiała się jeszcze bardziej niż przedtem.
- Zostań Clownem bo potrafisz rozśmieszyć! - dodała swoim psychopatycznym śmiechem. Jej czarne oczy zalśniły piekielnie. One zawsze tak lśniły, więc nie trzeba się podniecać.