Zakątek myśli.

Innocence

Innocence słysząc czyiś cichy głosik odwróciła się i ujrzała przed sobą szarawą wilczycę o brązowej czuprynie... Uśmiechnęła się delikatnie. Szczeniak był od niej nieco mniejszy, pomyśleć że ona sama niedawno taka była.
- Dobry... - Odpowiedziała miłym głosem delikatnie przekrzywiając głowę, ogon zaczął automatycznie "zamiatać" podłoże. Nareszcie jakaś żywa, normalna dusza, z którą można wymienić parę zdań.
- Jestem Innocence, ale możesz mi mówić Inn bądź Ino. A Ty? Jak masz na imię? - Spytała ciekawa nowej osóbki, która zawitała na te tereny..

Maligne

Wyczuwając miły ton w głosie Innocence mała wilczyca uśmiechnęła się sympatycznie.
- Jestem Maligne. - powiedziała już pewniej siadając na przeciwko wadery, a dokładniej na przeciwko miejsca, z którego dobiegał jej głos. Pod łapami młoda czuła już trawę, zmęczoną nieco od śniegów tej zimy i mokrą od opadów deszczu, ale jednak znak, że wiosna jest coraz bliżej.

Innocence

- Miło mi Cię poznać, Maligne. - Odpowiedziała stawiając uszka na sztorc. W oczach Inn można było zauważyć skaczące iskierki mówiące o jej humorze, nie był zły... A to dobrze.
- Jeśli mogę spytać... Co tu robisz? - Spytała... Jak zawsze grzeczna, kulturalna i starała się nie być zbyt ciekawska, jednak... jest nadal młoda, szczenięce lata jeszcze nie minęły. I mimo iż ciekawość pierwszym stopniem do piekła, to jednak jej... to zostało :3

Maligne

- Oglądam krainę. - powiedziała Maligne. Prawda oglądała ją - na swój sposób. Poznawała kryjące się w tym świecie zapachy i dźwięki, które na razie mówiły jej, że owa kraina jest całkiem miła. W końcu był to nowy dom małej wilczycy. - Ładnie tutaj. - dodała czując w sierści powiew wiatru, a pod łapami miękkość trawy. Do jej uszu dobiegały przeróżne dźwięki - ptaki, szum koron drzew, zaś poczuć mogła woń różnych zwierząt i roślin.

Innocence

- Mhm... Rozumiem, czyli... wnioskuję iż jesteś tu od niedawna... - Dodała od siebie przymykając delikatnie powieki gdy wiatr wiał w ich stronę rozwiewając sierść i bawiąc się nią na swój sposób... Drgnęła uchem prowadząc otwarte już oczka na Maligne. Jej oczy... były białe... całkiem białe. Inn specjalnie nie wiedziała czy to coś oznacza, dotychczas widziała wilki z tęczówkami, źrenicami... Ale może to było normalne?
- Tak, to prawda. - Uśmiechnęła się poszerzając swój wcześniejszy, uroczy uśmieszek... Machnęła ogonem okrywając nim tylną łapę. Jednak po chwili rezygnując z takowej pozycji położyła się na trawie zakładając łapę na łapę.

Maligne

- Tak, zaledwie od kilku dni. - powiedziała Maligne do Ino. - A ty? Długo tu jesteś? - spytała nie widząc przeszkód, by rozpocząć z kimś normalną rozmowę. Rzadko rozmawiała z kimś w swoim wieku, nawet jeśli Innocence wydawała się od niej nieco starsza.

Innocence

- Mmm... Tak myśląc nad tym... to chyba niecałe dwa miesiące. - Stwierdziła po krótkiej chwili namysłu. - Jednakże pomimo takiego czasu... zdążyłam zwiedzić... parę miejsc, które nadal są mi obce i do końca nie odkryte. - To była prawda... Była w zaledwie pięciu czy sześciu miejscach, z czego dwa z Nathanielem. To właśnie te dwa poznała chyba najlepiej, reszta była... zwyczajna, chwilowy spacer.

Maligne

Maligne pokiwała głową.
- Czyli się tutaj nie urodziłaś? - spytała, ale zaraz ugryzła się w język. - To znaczy... Wybacz mi wścibstwo. - dodała z przepraszającym uśmiechem. Nie chciała w końcu, by od razu uznano ją za ciekawską.

Innocence

- Oj przestań... Nie jest to żadną tajemnicą, żebym miała o tym nie mówić. Nie, wcześniej zostałam zmuszona wręcz do pójścia i znalezienia sobie odpowiedniego miejsca, że tak powiem. - Zaśmiała się cicho. Czasami lubiła używać poważnych słów, jednak niekiedy brzmiało to według niej trochę zbyt poważnie, wręcz sztywnie.
- I szczerze mówiąc... wydaje mi się, że dobrze trafiłam. Bo kraina jak i wilki, które dotychczas spotkałam są na prawdę miłe i sympatyczne. Możliwe, że jeszcze wiele ominęłam, ale po to żyjemy... - Machnęła ogonem i położyła jedno ucho po sobie...

Maligne

Maligne uśmiechnęła się słysząc Innocence. Miłe i sympatyczne. Gdyby usłyszała, że w jej stadzie były jakiekolwiek miłe i sympatyczne wilki, to by się nieźle uśmiała.
- U mnie w domu nie było miłych wilków. - powiedziała w końcu z trudem wypowiadając słowo "dom". Bo czy mogła tamto miejsce nazwać kiedykolwiek domem. A tamte wilki rodziną, lub przyjaciółmi? Raczej nie. - [i]Przynajmniej nie dla mnie. Dlatego odeszłam.[/i[

Innocence

- Odeszłaś? - Spytała zdziwiona... Tego się nie spodziewała, dobra... wie, że nie można oceniać książki po okładce. Jednak Maligne nie wyglądała na taką osóbkę... Choć jak się głębiej zastanowić. Jak ktoś czuje się gdzieś niechciany, że tak się wyrażę to czasem najlepszym rozwiązaniem jest właśnie odejście...
- U mnie wyglądało to inaczej... Miałam czwórkę rodzeństwa, szczerze mówiąc nie wiem co z nimi się stało. Którejś nocy po prostu... zostaliśmy sami, a ja... ymm... nie inaczej. Bardziej do siebie ciągnął mnie świat i zaślepiona wszystkim poszłam przed siebie. - Uśmiechnęła się. Tamte dni widziała jak przez mgłę. Ta ciemność w jaskini i czekanie wśród śpiącego rodzeństwa na pierwszy promyk słońca... i tak zaczęła się samodzielność.

Maligne

- Teraz nie żałuję, że odeszłam. Jest tu wiele sympatycznych osób, a u mnie... tylko jedna mnie zaakceptowała, ale potem... on zmarł. - powiedziała ze smutkiem w głosie. Później nie udało jej się znaleźć miejsca, w którym mogłaby w miarę normalnie przeżyć kolejne lata. Więc odeszła. Po co miała żyć z takimi osobami?

Innocence

- Przykro mi... - Powiedziała wcześniej głośno przełykając ślinę. Jednak słysząc słowo "ON" zastanawiała się kim owa osoba mogła być. Mógłby być to ktoś a'la ojciec czy dziadek jak i również ktoś... w kim była zakochana. Ale Innocence nie chciała pytać, nie byłoby to pytanie na miejscu...
- Ale zapewniam Cię, że będzie dobrze... Że znajdziesz tu osoby, które będą Cię akceptować i będziesz mogła im zaufać. - Uśmiechnęła się delikatnie, chciała ją jakoś podnieść na duchu... - Jeśli się mylę... Będziesz mogła mnie zabić. - Zaśmiała się zakrywając łapką pyszczek i mrużąc powieki.

Maligne

- Na razie większość osób, które tu poznałam wydają się miłe. - powiedziała Maligne z uśmiechem, który ostatnio coraz częściej gościł na jej pyszczku. - Więc chyba zabijanie kogokolwiek nie będzie konieczne. - dodała i zaśmiała się, bodajże po raz pierwszy w życiu. Śmiech ten był cichy i może trochę krótki, ale na pewno szczery.

Innocence

- Ooo... Dzięki Bogu. - Znów się zaśmiała i z równie roześmianymi oczami spojrzała na Maligne. Machnęła ogonem i znów spojrzała w rozświetlone promieniami słońca niebo... Chmury powolnie kłębiły się przemieszczając się tam gdzie prowadził je wiatr. Pomimo iż nie było śniegu, powietrze i ten wcześniej wspomniany co wieje (xd) był zimny, ale jednak gdy stało się w słońcu wszystko wydawało się takie... przyjemniejsze.

Elena

Odwróciła się w stronę wilczyc i uśmiechając sie przyjaźnie podeszła bliżej.
- Witajcie, jestem Evana, a wy? - zapytała uprzejmie.

Innocence

Odwróciła się w stronę pomarańczowej wilczycy, która do nich podeszła. Uśmiechnęła się delikatnie i machnęła ogonem.
- Dzień dobry... Mam na imię Innocence, a to jest Maligne... - Odpowiedziała i kiwnęła jej głową. Wilczyca miała długie, puszyste i wręcz w słonecznym kolorze futro. Miała życzliwe, sympatyczne spojrzenie i miły uśmiech. To chyba znaczyło, że jest dobrze...

Maligne

Maligne uśmiechnęła się do nowej wilczycy. Nie mogła dostrzec koloru jej futra, ani życzliwego spojrzenia, ale coś w jej głosie mówiło małej, że ma do czynienia z kolejną sympatyczną osobą. Miło było dla odmiany trafić do takiego świata.
- Dzień dobry. - przywitała się. - Tak, jestem Maligne. - dodała potwierdzając wcześniejsze słowa Innocence.

Lyoko

Przyszła sobie powolnym krokiem tu. *co za składność zdania...*
Rozejrzała się i usiadła na kłodzie leżącej niedaleko niej. Odsapnęła i podeszła do białookiej wilczycy.
-Cześć, jestem Lyoko.-uśmiechnęła się, wyciągając do wilczątka łapę.

Elena

- Miło mi was poznać. - powiedziała wesołym tonem i uśmiechnęła ciepło. Wiatr lekko kołysał koraliki zwisające z boku jej łba powodując uderzanie jednych o drugie. W efekcie do uszu obecnych docierały delikatne, wesołe tony jakby melodii śpiewanej przez wiatr. Spojrzała na nowo przybyłą i uśmiechnęła się do niej.
- Witaj. - powiedziała równie przyjaznym tonem.