Zakątek myśli.

Idalia

- Pewnie, że nie przeszkadzasz. Zanim przyszłaś, było tutaj strasznie nudno - odpowiedziała całkiem szczerze. Cieszyła się, że trafiło jej się dzisiaj takie sympatyczne towarzystwo. Zapytała. - Przybyłaś do tej krainy sama?

Ginger

Gdy tylko pierwsze słowa, płynące z mordki Hekate trafiły do jej tęczowych uszu na jej pyszczku pojawił słodki i zarazem bardzo uroczy uśmiech. Wypięła dumnie pierś, przez co wyglądała nieco komicznie. - Cieszę się, że pomogłam! Zabijanie nudy to moja specjalność! - Rzekła, parodiując bohaterski ton, jakby mówiła 'moja praca jest bardzo trudna! Nawet nie wiesz jak trzeba się namęczyć, żeby odgonić tą straszną nudę!'. Przesadziła. - No... tak. - Odpowiedziała cicho, przestając się wypinać. I nie wiedzieć czemu uśmiech nagle spełzł z jej pyska. - Nawet gdybym chciała to nie miałabym z kim ty przybyć... Moja rodzina nie żyje. - Powiedziała smutny, pełnym tęsknoty głosem, a jej dolna warga zadrżała.

Idalia

Westchnęła. Niepotrzebnie poruszyła ten temat. Ale skąd mogła wiedzieć, że Ginger nie ma rodziców? - Nie płacz, mała... - powiedziała łagodnym głosem i łapą przysunęła do siebie Ginger, przytulając ją. - Nie jesteś sama.

Ginger

Zamknęła szklące się oczka, tuląc się do jej sierści. Nie miała za złe, że Hekate o to zapytała. Wszyscy o to pytali. To tylko kwestia czasy zanim Gin nauczy się, że smutek nic nie da. - Nie płaczę... - Wydusiła z siebie te dwa słowa. Powstrzymywała łzy, ale i tak jedna z nich się jakoś przedostała i spłynęła po jej policzku. Szybko ją wytarła, udawając, że to się wcale nie wydarzyło. Nie chciała wyjść na beksę. - Ale jako to? Przecież ja tutaj nikogo z rodziny nie mam... - Zdziwiła się, odrywając łebek od aksamitnego futra Hekate.

Idalia

Uśmiechnęła się lekko do małej i pochyliła nad nią pysk. - Ja też nie mam rodziny, a wcale nie jestem sama - odpowiedziała. To prawda - w tej krainie nikt nie mógł być samotny. Tutejsze wilki są tak życzliwe i przyjacielskie, że nietrudno odnaleźć kogoś bliskiego. - Na pewno masz znajomych, którzy cię lubią. A z czasem znajdziesz przyjaciół.

Ginger

Pociągnęła noskiem i spojrzała na uśmiechniętą mordkę Hekate. W jej dużych ślepkach zatańczyły małe płomyki. - No... Właściwie to znam tylko dwie osoby... - Wydusiła, przechylając przy tym łebek. - Flake i Ciebie. - Gdy to mówiła w jej głosie pojawiła się nutka radości i jednocześnie podniecenia. - A ty już masz przyjaciół? Często się z nimi widujesz? - Próbowała odejść myślami od swojej zmarłej rodziny. Nie lubiła myśleć o takich rzeczach. Na codzień starała się w ogóle o tym nie wspominać, ale coraz częściej napotykała wilki, które właśnie o to wypytywały.

Idalia

- Na pewno poznasz jeszcze wiele wilków - powiedziała. Przypomniały się Hekate jej własne początki w krainie, doskonale pamiętała, jak nie potrafiła się tu odnaleźć. Mimo to znalazła z kilkoma wilkami wspólny język. - Tak, mam kilku przyjaciół. Ale rzadko się z nimi widuję, niestety. Często wybywają poza tereny krainy.

Ginger

Zmrużyła oczka i wtuliła się w futro starszej wadery. - Dziękuję, Hekate. - Powiedziała miękkim szeptem. Mimo wszystko Ginger była bardzo ufna. Być może to dlatego, że przyszło jej spotykać się tylko z tymi przyjaźnie nastawionymi wilkami. Zatem pewne jest, że przeżyje niemały szok, gdy w końcu stanie na jej drodze ktoś, kto jest jej zupełnym przeciwieństwem. Musi się jeszcze wiele nauczyć. - A dlaczego nie możesz ich jakoś zatrzymać w krainie? - Zapytała, odsuwając się nieco od wadery i wgapiając się w jej piękne ślepia. - Masz bardzo miękką sierść... Jest taka miła w dotyku... - Wypaliła po chwili, spuszczając wzrok na klatkę piersiową wilczycy. Wyciągnęła przednią łapkę do przodu i pogładziła futro Hekate. Tak się złożyło, że jej kończyna natrafiła na miejsce, gdzie znajduje się serce.

Idalia

- Nie mogę ich zmusić do pozostania w krainie. W końcu mają prawo sami decydować o swoim życiu - odpowiedziała. Jej przyjaciółka niedawno wróciła do krainy po długiej nieobecności i Hekate przemknęło przez myśl, że może lepiej mieć przyjaciół daleko i spotykać się z nimi tylko od czasu do czasu? Takie spotkanie dawało mnóstwo radości. Zaśmiała się i dodała. - Miło mi słyszeć, że moja sierść ci się podoba.

Ginger

Powoli zabrała łapkę i z cichym szelestem trawy odstawiła ją na dawne miejsce. - Rozumiem. Takie decydowanie o ich życiu... To chyba musiałoby im sprawić trochę smutku, prawda? - Zapytała, powracając spojrzeniem na mordkę swojej rozmówczyni. - No bo, gdyby mi ktoś nie pozwalał robić czegoś, co sprawia mi przyjemność to nie czułabym się dobrze. - Wytłumaczyła swoim dziecięcym głosikiem. Tak, zdarza się, że Gin ma przebłyski inteligencji. Ma je coraz częściej. Powoli staje się starsza, to pewnie dlatego. - A mi miło, że pozwalasz mi ją dotknąć. I, że pozwalasz mi się do siebie przytulać. - Odrzekła i uśmiechnęła się, jak najładniej potrafiła.

Idalia

- Wierz mi, że to sprawiłoby im bardzo dużo smutku. Nikt nie lubi być kontrolowany - odpowiedziała i zaśmiała się z drugiej wypowiedzi Ginger. Hekate nigdy nie przeszkadzał dotyk szczeniaka.

Ginger

Zamrugała nerwowo, kiedy jakiś owad przeleciał jej przed oczami. Zatrzepała łbem, gdy do jej uszu dobiegło denerwujące brzęczenie. - Nienawidzę robaków. - Stwierdziła, próbując przegonić owada, machając łapką. Po chwili skapitulowała z niesmakiem. - A Ciebie ktoś kiedyś kontrolował? - Zapytała i się podniosła. Okrążyła zgrabnie waderę, a jej rozbiegany wzrok padł na ogon rozmówczyni. Tylko śmignęło i już siedziała przy nim. Jej łapka raz po raz lądowała na końcu ogona Hekate. Po chwili wylądował on na głowie szczeniaka, gdyż mała podniosła go do góry, pojawił się owad i upuściła go wprost na swój łebek. Robaki...

Idalia

Odwróciła się, żeby zobaczyć, co mała wyprawia z ogonem, a na pysku Hekate znów wykwitł szeroki uśmiech. Kiedy mała upuściła na łebek jej kitę, wilczyca poruszyła nią i końcówką połaskotała Ginger po nosku. - Czy ja wiem? - mruknęła. - Dawno temu, poza krainą... ale nie wiem, czy kontrolowanie to nie jest za mocne słowo.

Ginger

Zaśmiała się, czując przyjemne łaskotki na nosku. Jej śmiech był jeszcze dziecięcy i brzmiał jak małe dzwoneczki. - No to może... Em... Narzucanie własnej woli? - Uniosła delikatnie jedną brew, uśmiechając się szeroko. Znowu wstała. - Albo nie! Wiem! Może tobą manipulowano? - Zmrużyła tajemniczo ślepka. Nagle odwróciła się i wskoczyła w jakieś krzaki. Wyszła kawałek dalej, tak że stała teraz przed Hekate. Korzystając z okazji, przyczaiła się niczym drapieżny kot. Skoczyła zgrabnie w górę, ale źle wyliczyła linię lotu i przeleciała tuż pod łbem wadery. - Auć... Miało ty wyglądać nieco inaczej... - Mruknęła, leżąc na ziemi.

Idalia

- Nie, nie. Chyba najlepiej by zabrzmiało ingerowanie w moje decyzje - odpowiedziała, patrząc na poczynania Ginger. Nie zdążyła nawet się zastanowić nad tym, co za pomysł zawitał w jej małym łebku, bo mała wystrzeliła w powietrze jak pocisk i zaliczyła twarde lądowanie. Hekate roześmiała się. - A co to miało być?

Ginger

Gin podniosła się na przednich łapkach i mruknęła. - Tak. To brzmi o wiele mądrzej. - Zrobiła przy tym bardzo poważną minę. Słysząc śmiech Hekate sama się zaśmiała. - No wiesz. Muszę się nauczyć polować. - Wyszczerzyła się szeroko. Co jak co, ale Gin wie, że musi się nauczyć takiej podstawy.

Idalia

- Mogę ci w tym pomóc - zaproponowała. Rozejrzała się - na otwartej polanie z jednym drzewem raczej nie kręci się zbyt dużo małych zwierzątek. Pomijając te wszystkie znienawidzone przez Ginger owady. Dodała. - Ale musiałybyśmy zmienić miejsce, bo tutaj raczej żadnej zwierzyny nie znajdziemy.

Ginger

Ucieszyła się na wieść o prywatnych treningach, jak to sobie wymyśliła. - Naprawdę? Dziękuję Hekate! - Krzyknęła i rzuciła się na waderę, omal jej nie przewracając. - Pójdę wszędzie, gdzie zechcesz! - Była taka rozentuzjazmowana, że gdyby mogła skakałaby z radości, ale się powstrzymywała. No dobra, nie na długo, bo po chwili biegała w okół Hekate, ciesząc się, że ją spotkała.

Idalia

Zastanowiła się przez chwilę. W tej krainie było mnóstwo lasów pełnych zwierzyny, gdzie byłoby najlepiej? W końcu wilczyca postanowiła udać się z Ginger w miejsce, które najbardziej lubiła. - Chodź więc za mną - powiedziała i wstała. Ruszyła powoli do Jagodowego Lasu, oglądając się, by sprawdzić, czy mała za nią idzie.

Ginger

Szła, a co będzie stać pod tym nudnym drzewem. Jej pyszczek wskazywał na wspaniały humor, gdyż promieniał tam słodki uśmieszek. Już nie mogła się doczekać...