Zakątek myśli.

Psychopathic Ghost Doll

- Taaa... - Przewróciła teatralnie oczyma. - Ja? Zwę się Duality. - Odparła mącąc w jelitach i robiąc z niego supeł. Bo po cóż ktoś ma znac jej prawdziwe imie? - A ty?

Nyah

- Ładne, ale jak mam mówić serio to do ciebie nie pasuje... - powiedziała i wykrzywiła trochę minę - A które moje imię chcesz znać, razem mam cztery? - zapytała i policzyła wszystkie, żeby była pewna ile ich ma.

Psychopathic Ghost Doll

Ghost odrzuciła flaki i jelita wspinając się na wyższą gałąź. Na moment oburzył ją zapach krwi sąsiadki, lecz tylko na chwilę.
- A po cóż ci tyle imion? - Zdziwiła się. - Będę na ciebie mówiła Acerbic. Uwielbiam wymyślać innym imiona, nawet jeżeli o tym nie wiedzą. Więc, w tej chwili twe prawdziwe imię wiele dla mnie nie znaczy moja droga Acerbic.
Rozłożyła się na gałęzi przymykając leniwie oczy, choć wcale nie była zmęczona. Jej gra zaczynała działać.

Nyah

- Acerbic... Acerbic... Wiesz co, nie podoba mi się. - powiedziała nieco zdenerwowanym głosem, ale nadal była spokojna - Jeżeli masz już mnie jakoś nazywać, nie po imieniu, to wymyśl coś lepszego. - powiedziała i zaczęła leniwie machać ogonem
Po dłuższej chwili:
Psycho już sie zaczęło nudzić więc wstała i zeskoczyła gałąź niżej – Po prostu mów mi Nayti - powiedziała i podeszła bliżej końca gałęzi, popatrzała w dół i zeskoczyła, potem bez żadnej najkrótszej przerwy zaczęła biec, po małej chwili zniknęła gdzieś między drzewami.

Arcebic

Smoczyca wirująca o błękitnym niebie niespodziewanie poczęła obniżać loty. Skirowała się na polankę, gdzie przesiadywała już grupa wilków. Z gracją zasiadła na poblizkim drzewie i przyglądała się tym zabawnym istotkom. Nie odezwała się, bo po cóż marnować sobie język. Uśmiechała się tylko. Byl to po części łobuzerski, a po części figlarny uśmieszek.

Idalia

Z leśnej gęstwiny otaczającej ten nieduży zakątek wyłoniła się nieduża wilczyca o bardzo gęstej, czarnej sierści. Przystanęła na chwilę i rozejrzała się po okolicy. Na jej smukłym pysku pojawił się delikatny uśmiech - na szczęście dziś nie było tu takich tłumów jak ostatnio. Ruszyła przed siebie, by po chwili położyć się niedaleko rozłożystego drzewa. Cisza i spokój.

Carly

Coś poruszyło się w trawie. Przeciągnęło się, mrugnęło zielonymi oczyskami. Długie, spiczaste uszy poruszyły się na wznak, ogon zaczął się energicznie ruszać. Carly, ta sama co niegdyś, po kilkukrotnej zmianie wyskoczyła z trawy z szalonym uśmiechem na pysku. Robiąc piękne salto wylądowała z gracją w trawie. Skuliła się, skoczyła. Skakała tak przez chwilę, lekko jak sarenka. Wydawało by się, że łapami nie dotyka ziemi, szybuje. Szybowała. Po zbiornikach wyobraźni, szaleństwa. Powróciła dawna Carly. Nie spokojna, tylko już szalona jak niegdyś, optymistka, wesoła. Stanęła, przestając skakać na moment. Jej ogon bez przerwy energicznie przecinał powietrze, a giętkie ciało ukazywało delikatne ruchy, jak na wilczycę, niezywkle. Grzbiet był idealnie wygięty. Wiatr powiał cicho, poruszając sierść. Wilczyca zastygła, wpatrując się w niewidzialny punkt przed sobą. Wyrównała łapy, usiadła. Cisza. Spokój. Nagle przewróciła się na grzbiet z precyzją, robiąc przewrót w tył. Teraz stanęła przed jej dobrą znajomą - Hekate.
- Siemano Hekate - uśmiechnęła się promiennie.
Spojrzała na łapę, niby na zegarek, po czym w jej głowie śmignęły miejsca, które mogłaby jeszcze odwiedzić. Zniknęła.

z.t

Idalia

Spojrzała na Carly i zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, ta już pognała w innym kierunku. Hekate pokręciła głową - ta wadera zawsze ją zadziwiała. Wilczyca rozłożyła przednie łapy i położyła pysk na ziemi. Puste, żółtozłote ślepia zamknęła. Cieszyła się tą chwilą ciszy, zdecydowanie zbyt rzadką w tej krainie. Wydobyła z siebie ciche, naznaczone głęboką ulgą westchnięcie.

Ginger

Szum trawy kładącej się pod czyimiś małymi łapkami zwiastował nadejście nowej osoby. Ginger biegła, a właściwie podskakiwała, gnając za małym, cytrusowym motylem, który wzbijał się coraz wyżej. - Będziesz mój! - Krzyknęła, nie zwracając uwagi na otoczenie i odbiła się mocno od ziemi. Znalazła się w powietrzu. Nie na długo. Po chwili wylądowała na ziemi, leżąc plackiem z zamkniętymi ślepkami. Powoli otworzyła jedno oczko i co zobaczyła? No co? Oto tuż przed jej pyszczkiem leżała wielka - z resztą, dla niej wszystko było wielkie - czarna wadera. - Ja ciee... - Wyszeptała i otworzyła drugie oko.

Idalia

Usłyszawszy dziecięcy głosik, oderwała wzrok od nieba i ze zdziwieniem popatrzyła na szczeniaka, który przed nią leżał. Hekate była wcześniej tak zamyślona, że nawet nie zauważyła, jak ta mała się tutaj znalazła. A teraz cały czas obserwowała Ginger, czekając, aż coś powie.

Ginger

Mała zapatrzyła się w puste ślepia wadery, leżącej przed nią, a jej pyszczek mimowolnie się otworzył. - Łał... - Wstała, choć nawet nie zdawała sobie sprawy z tego co robi. Powoli zbliżyła swój pyszczek do ślepi Hekate i zamrugała niedowierzająco. - Skąd ma pani takie oczy? - Zapytała ciekawsko, wciąż nie cofając mordki. Zapewne jej oddech drażnił ślepia wadery, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. Nawet nie zauważyła jak stanęła prawą, przednią łapką na pysku Hekate. Druga zaś kończyna znajdująca się z przodu uniosła się w górę, tak że cała masa ciała napierała teraz na szczęki czarnej wilczycy. No, nie było tak źle, przecież Ginger jako maluch nie waży zbyt wiele, nie?

Idalia

Zamrugała, kiedy ciepły oddech Ginger uderzył prosto w jej oczy i odruchowo cofnęła głowę, przez co mała mogła spaść z jej pyska. - Jak to skąd? Po prostu moje oczy takie są - odrzekła.

Ginger

Gdy Hekate cofnęła pysk, mała rzeczywiście sturlała się na ziemię. Leżała teraz do góry nogami, tuż pod łbem czarnej. - A czy kolorowe paski na moich łapkach i uszach też 'po prostu takie są', czy ja mam je skądś indziej? - Zadała kolejne pytanie, robiąc wielkie oczy i wywalając jęzor.

Idalia

Wzruszyła barkami. - Nie wiem - odpowiedziała. Dopiero teraz zwróciła uwagę, że uszy i łapki Ginger są takie kolorowe. Wcześniej jakoś umknął jej ten szczegół. - Mogłaś się z takimi urodzić.

Ginger

Przewróciła się na brzuch i podniosła się bez trudu, choć jej łapki lekko zadrżały. Wybałuszyła wielkie ślepka na waderę, cofając się o kilka kroczków. - Ale pani jest mądra... - Klapnęła na swoje cztery literki i wyszczerzyła się. - Ginger jestem. Ale niech pani mówi po prostu Gin. - Zamachała energicznie swoim króciutkim ogonkiem.

Idalia

Cicho zachichotała na słowa Ginger i uśmiechnęła się delikatnie. - A ja jestem Hekate. I mów mi po imieniu - powiedziała. Nikt jeszcze nie zwracał się do niej per "pani", więc wilczyca dziwnie się z tym poczuła. Przyglądała się maluchowi z zaciekawieniem. Ciekawe, gdzie podziali się jej rodzice.

spyro-san

Wbieglem na polanke zatrzymalem sie przed mlodym wilkiem-czesc Gin-powiedzialem,usmiechajac sie po przyjacielsku-glodna?-spytalem.Wyciagnolem zza siebie Kure i czekalem na odpowiedz mlodego wilka dalej sie usmiechajac.

Ginger

Ten jej wielki wyszczerz po chwili zamienił się w mały promienny uśmieszek. Oczy - na szczęście - powróciły do normalnego stanu, choć i tak były większe niż 'zupełnie normalne'. - Co pani robi w tym miejscu? - Mała dopiero po chwili zauważyła swoje błędy. Po pierwsze jakoś nie czuła się dobrze, zadając to pytanie zupełnie nieznanej sobie waderze, a po drugie po raz kolejny powiedziała : 'pani'. - To znaczy... Hekate... To ja może... Jakoś inaczej... Albo... - Zmieszała się, próbując jakoś wybrnąć z tej sytuacji. Jej wzrok błądził po okolicy, szukając jakiegoś ratunku. W końcu do jej główki wpadł pomysł. - Wiesz jak się nazywa to miejsce? - Pospiesznie zmieniła temat.

//Ignoruję poprzedniego posta, gdyż Spyro-san nie zna Ginger. Wątpię, że ktoś mu o niej powiedział, bo mała zna tylko jedną osobę - Flake. -.-

Idalia

Zachichotała, słuchając, jak mała mota się w swoich pytaniach. - To jest zakątek myśli. Ze względu na to, że panuje tutaj cisza, wiele wilków przychodzi tu, by pomyśleć, odpocząć - odpowiedziała. Tak przynajmniej wywnioskowała z nazwy i charakteru tego miejsca. Uśmiechnęła się i spytała. - A ty jak tutaj trafiłaś?

Ginger

Odetchnęła z ulgą, gdyż z odpowiedzi Hekate wywnioskowała, iż udało jej się jednak odwrócić uwagę od jej plątaniny słów. Nawet nie zauważyła jak wadera chichotała. - Skoro tak to znaczy, że ci przeszkadzam? No bo przecież... odpoczywałaś, prawda? - Powiedziała nieco smętnie, grzebiąc łapką w ziemi. - Po prostu szłam przed siebie. Jestem tutaj od niedawna i chciałam poznać okolicę. - Jej uśmiech delikatnie się powiększył. Podniosła wzrok na mordkę czarnej wadery i nastawiła uszu. Ot tak, bez żadnego szczególnego powodu.