Łąka Czterolistnych Koniczynek

Hei

- Tak, gadam do kota. To jest Eiji - przedstawił towarzysza, który przeszedł właśnie do mycia pyszczka. - Ja jestem Hei. A ty masz jakieś imię, szczeniaku? - zapytał, uważnie przyglądając się wilczkowi. Gdzie mogą się podziewać jego rodzice, skoro ten sam włóczy się po krainie? Wciąż mówił o swojej babci, możliwe, że rodziców nie ma. Albo przynajmniej za nimi nie przepada. Zdarzają się różne przypadki, a życie rodzinne opryskliwego szczeniaka niespecjalnie go interesowało.

Croix

- Eiji? Ciekawe imię. Ja nazywam się Croix. Teraz przestaniesz mówić na mnie "szczeniak" - zapytał lekko poddenerwowany. Samczyk dobrze wiedział, że jest jest młody, ale nie trzeba mu było tego wypominać. Poza tym jeszcze całe życie ma przed sobą. Bo raczej nie zginie przedwcześnie, prawda...?

Hei

W końcu ten szczeniak jest szczeniakiem, więc Hei nie zrozumiał, o co może mu chodzić. Ale skoro nie chce, by go tak nazywano, wilk nie będzie drążył.
- Więc, Croix, dlaczego łazisz sam po krainie? - spytał ponownie. - Zgubiłeś babcię? - wysunął swoje przypuszczenie, uważnie przyglądając się młodemu. Może chcąc nie chcąc, będzie musiał pomóc mu znaleźć opiekunkę i odprowadzić do domu? Ech, to strasznie kłopotliwe od razu wpakować się w podobną rzecz.

Croix

- Łażę sam, ponieważ rodziców szlag trafił. Obu dawno nie widziałem w Krainie. Zresztą, matki nawet nie pamiętam. Nie wiem jak wygląda. Nie zgubiłem babci, ona nawet nie wiem, że jestem sam. Musi się zajmować Watahą - opowiedział spokojnie.

Hei

- Watahą... - więc zapewne sprawuje w krainie jakąś wysoką rangę. Sądząc po tym, że ma wnuki i jest Magiczką, rzeczywiście mogła bez problemu zająć ważne stanowisko. Czyżby dlatego szczeniak był taki pewny siebie? Wpływowi członkowie rodziny często są sprawcami zarozumiałości wśród dzieci. Gdy Hei skończył myśleć, ponownie spojrzał na wilczka. - Więc twoja babcia jest przywódczynią jakiegoś stada, tak Croix? - zapytał.

Croix

- Tak. Jest Alfą Watahy Wody. Cóż, jednak nie tylko ona zajmuje jakieś wyższe stanowisko. Mam dużą rodzinę - zaśmiał się. Poczuł się teraz jak jakiś panicz. Z taką rodziną nie musi się nikogo bać. Oj, duża i wpływowa ta jego rodzinka...

Hei

- Wody... - ponownie zadumał się Hei. - Słyszysz, Eiji? Ta rozmowa zaczyna być coraz ciekawsza, czyż nie? - spytał futrzaka. Kot miauknął twierdząco i zwinął się w kulkę u stóp wilka. Najwyraźniej przeczuwał, że nieprędko się stąd ruszą i postanowił uciąć sobie drzemkę. - A nie słyszałeś, Croix, że właśnie dzieci tak wpływowych osób zwykle stają się ofiarami porwań przez wrogich osobników? - spytał, nieznacznie rozciągając wargi.

Croix

- Słyszałem, ale raczej nie muszę się obawiać takiego porwania. Jeśli nie chciałaby ta osoba liczyć się z Wygnaniem, musiałaby być z Wiatru... Acz tam są wilki bardzo przyjazne. Jeśli jednak jakiemuś Samotnikowi odbije... Wtedy może mieć nad sobą Przywódców wszystkich Watah. Już tak było, całkiem niedawno - zauważył.

Hei

- Wiesz... - Hei przeciągnął zastałe kości i ziewnął głęboko. - Są wilki, które nie mają nic do stracenia. W takim wypadku są jeszcze bardziej niebezpieczne niż zwyczajne, podległe prawom tego świata osobniki... Nie byłbym na twoim miejscu taki pewny - wzruszył ramionami na tyle, na ile pozwalała mu wilcza anatomia. - Ale to twój wybór. Byle cię to nie zaprowadziło kiedyś na złą drogę.

Croix

- Mówisz tak, jakbyś sam był jednym z nich - rzucił wilczek. - O mnie się nie bój, może i jestem nieznośny, ale posłuszny rodzinie i Watasze. Kiedyś będę Wojownikiem, jak mój wujek - zamrugał oczyma. Tak, chce pomagać Watasze, krocząc o boku Retesa.

Hei

- Wojownik? A byłbym pewien, że postanowisz zostać Magiem, tak jak twoja babcia... - mruknął Hei. - Bardzo interesujące. Magia cię nie pociąga, Croix? - zapytał, w istocie przejawiając cień zainteresowania w głosie, którym zadał pytanie. Postać szczeniaka zaczęła go intrygować, może więc rzeczywiście warto zostać w tej krainie? Może wilki tutaj są godne uwagi?

Croix

- Magia jest ciekawa na swój sposób. Możesz mieć wszystko, co zechcesz! Jednak te wszystkie czary-mary to nie moja działka... Jeśli już miałbym iść w takim kierunku, wybrałbym profesję Szamana. Chociaż, oni są dość przesądni... - westchnął. To wszystko było nie dla niego. Najbardziej interesowała go walka, więc tego będzie się trzymał.

Hei

- Hmm... - Hei odwrócił spojrzenie od szczeniaka. Jakoś nie miał już do niego żadnych pytań, więc milczał. Inicjatywa związana z ich rozmową leżała w rękach Croix. Wilk usiadł obok Eiji'ego i owinął długi ogon wokół swoich stóp. W gruncie rzeczy byłoby miło poznać jeszcze kogoś, kto mieszka w tej krainie i może okazać się interesującym osobnikiem.

Maxime

Skoro Hei chciał interesującego osobnika, to jak najbardziej go dostanie. I nie będzie to byle osobnik, nie, nie! To przecie Maxime, przyszła królowa wszechświata. Szła dumnie, bo wszyscy moi bohaterowie tak chodzą. Są dumni. I lśnią swym nieskończonym blaskiem. Tak było i tym razem. Z wysoko uniesionym łbem, przybyła i siadła nieopodal dwójki wilków z czego jeden z nich był jej synem - ale ta nawet nań nie spojrzała. Co więcej - nie zauważyła go. Wreszcie raczyła zwrócić uwagę na wilki tu obecne. Spojrzała nań z nieskrywaną odrazą. Znaczy się, główna na Hei'a, bo Croix mógł sobie być skoro był. Jest ostatecznie jej dziecięciem. Niech więc sobie będzie.
- Kim jesteś? - spytała podejrzliwie dorosłego samca, a wzrok jej nakazywał natychmiastowe podanie danych pod groźbą śmierci.

Hei

- Hmm... - mruknął samiec, orientując się, że konwersacja niewątpliwie dobiegła już końca. Znaczy, nic ciekawego pewnie go tu już nie spotka. Jakże się mylił, niemądry wilczek, w końcu na łąkę zawitała wilczyca, którą Hei szybko zlustrował wzrokiem, jakby sprawdzając, czy czasem wadera nie ma zamiaru wyciągnąć noża i zadźgać go na miejscu - oczywiście, to są tylko moje nic nie warte domyślenia, Hei bowiem chciał tylko zobaczyć, kto przyszedł.
- Hei, niesamowicie miło mi panią poznać - odpowiedział, słysząc nie najprzyjemniejszy ton w głosie Maxime.

Maxime

Maxime pokiwała głową, unosząc przy tym brew, czy cokolwiek wilki mają miast niej. Spojrzała raz jeszcze na Hei'a i przewróciła oczami, co było zresztą jej ulubionym gestem.
- Kazałam ci się przedstawić, a nie ot tak mówić 'hej'. - warknęła niezadowolona, nie mając pojęcia, iż ów słowo, które samiec wypowiedział, było w istocie jego imieniem.
Oczywiście gdyby Maxime się o tym dowiedziała, niezwykle współczułaby mu tak mało kreatywnych rodziców i tak dalej, i tak dalej, ale nie wiedziała. Podrapała się więc za uchem i ponowiła 'prośbę'.
- To powiesz w końcu, jak brzmi twoje imię? - spytała zniecierpliwiona.
Była niezwykle niezadowolona ostatnimi czasy. Głównie dlatego, że jej marzenie prysło. Nie spełniło się, ot co. A ona nie lubi, jak coś idzie nie po jej myśli, nie, nie...

Hei

Sytuacja ta rozbawiła wilka do tego stopnia, że uniósł kąciki ust na jakieś trzy do pięciu milimetrów, co u niektórych mogło uchodzić już za uśmiech.
- Hei - odpowiedział cierpliwie, przenosząc wzrok na wilczycę. - Jestem Hei. Oznacza to "czerń", podobno, ale nie wszyscy w końcu muszą zdawać sobie z tego sprawę, prawda Eiji? - rzucił do siedzącego obok czarnego kocura, który miauknął w odpowiedzi, co całkowicie usatysfakcjonowało basiora.

Maxime

Ta zareagowała na to jedynie machnięciem łapy.
- Mało mnie obchodzi, co to oznacza. - odparła po czym spojrzała krytycznie na czarnego kota.
Eiji? Trzeba to skomentować. W sensie to imię. Wydało jej się ono bowiem nudne i beznadziejne.
- Kto dał temu kotu takie imię? - spytała strzelając stawami, co jest ulubioną czynnością usera. - I... Rozmawiasz z nim? Jesteś do reszty dziwny, czy może masz jakiś dar? - tu z obojętnością zaczęła machać palcami, jakoby rzucała czar, po czym ziewnęła. - Wątpię, wyglądasz niezwykle mało interesująco. - dodała.

// Wybacz, że tak długo. Ostatnio próbują znów wziąć mnie na 'odwyk'. ;____;

Hei

Wilk spojrzał na kota, który niespecjalnie się przejął słowami wadery.
- Nie wiem, kto mu je dał. Chyba moja siostra - powiedział, biorąc wypowiedź wilczycy jako poważne pytanie, nie dostrzegając w niej nieuprzejmości. Hei zamyślił się. - Tak, rozmawiam z kotem, bo jestem dziwny - powiedział po chwili, spoglądając spokojnie na Maxime. - No nie, Eiji? - rzucił do kompana, który mruknął twierdząco i zaczął lizać przednią łapę.

Maxime

- Bardzo fajnie, pogratulować siostrze wyobraźni. - mruknęła. - Wypowiedziała przypadkowy ciąg liter i od razu, że imię. Pff, co to za imię? - zaczęła prychać zniesmaczona. Choć było to wywołane głównie nie imionami Hei'a jak i jego kota, a po prostu irytacją, że ten traktuje jej obelgi mało poważnie.
- Dobrze, że chociaż potrafisz się przyznać do tego, że jesteś dziwny. Czy możesz również potwierdzić, iż jesteś niezwykle mało inteligentnym stworzeniem? - zaczęła swoje nieśmieszne, nudne obrażanie na poziomie przedszkola. Miała to wbudowane. - No ale oczywiście nie musisz. Wtedy z chęcią zjem twojego kota. - dodała.