Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Artemis

Samiec nawet już nie czuł, kiedy zatapia wargi w cudownym wywarze, pachnącym tak.. genialnie. Inaczej nie mógł tego opisac, bądźmy szczerzy. Było to dla niego w tej chwili jak narkotyk, bez którego nie mógł się obejśc. Ciężko zapewne będzie mu ruszyc tyłek z tego lokum, dlatego rozkoszował się ile mógł i jak dogłębnie mógł obecnością Crystal i cudownej herbatki. Obie równie znakomite. Ach. Spojrzał w jej błękitne oczy. Były takie piękne. Nie mógł wręcz od nich oderwac wzroku, dlatego odpuścił sobie ten czyn, spoglądając w ich dno spod hebanowej grzywki.

Asmodeusz

- NIe co, a kto. - poprawił wybrankę.
- Ty, głuptasie. Na razie zamierzam poświęcić uwagę Tobie, żeby zbudować stabilny związek... O ile, rzecz jasna, mi pozwolisz. Kariera nie zając, nie ucieknie. - powiedział spokojnie, uśmiechając delikatnie.
Patrzył jej prosto w oczka, ale nie wyzywająco. Przeciwnie, z miłością. Delikatnie pogładzil łapą jej policzek.

Crystal

Westchnęła cichusieńko. Oj, post byłby ładny i zgrabny, ale kiedy userka Crystal ma złamane serducho, będzie krótki. Co gorsze, bez ładu i składu.. Wilczyca wzięła już ostatni łyk herbaty i odstawiła filiżankę na bok. Uśmiechnęła się nieśmiało.
- Dziękuję ci, za tę przepyszną herbatkę.- powiedziała cichutko, stawiając uszy na sztorc. Siedziała tak i siedziała, patrząc na samca. Już tak zakodowała.

Morte

- Cóż, chyba, że tak stawiasz sprawę.- powiedziała z lekkim uśmiechem. Morte zamyśliła się na chwilkę, aż w końcu w jej łepetynie zaświeciła się lampka. Awww, już niedługo są święta! A to oznacza spotkanie wszystkich wilków w jednym miejscu. Nahh, będzie zabawa, chętnie się kogoś okłamie, podpuści, a później BUM! I afera gotowa.

Asmodeusz

afera? Tak, demon potrafi popsuć nawet najbardziej "rodzinną" uroczystość. Ale Asmodeuszowi ani trochę to nie przeszkadzało. Uśmiechnął się jedynie na jej słowa. Ba, że tak stawia sprawę! Miałby inaczej? Odkąd ją poznał czuł, jak wszystko się zmienia. I co wiecęj, miał wrażenie, że tylko i wyłącznie na lepsze. Zrozumiał, czemu jest takim egoistą i samotnikiem. Bo nie miał nikogo, kto pozwoliłby mu to zmienić. A teraz spotkał Morte.
- Owszem, nie inaczej. - dodał.

Artemis

Jak okropnym uczuciem było, gdy okazało się, że herbatka się.. skończyła! Artemis poczuł przez chwilę gorzkie uczucie i natychmiastowa chęc zakupienia drugiej filiżanki, ale powstrzymał się. Nie był tu przecież, żeby delektowac się herbatką, a żeby pobyc z Crystal. - A więc opowiadaj - mruknął - Co u ciebie? Mało jakoś mówisz, jak na ciebie, kwiatuszku - wyszczerzył się w szczerym, ciepłym uśmiechu, którym chciał wszystko przekazac swej lubej. Wydawało mu się w tej chwili, że jego bateria jest aktywna tylko dla niej. Bo kogo prócz Kryształka miał na świecie? Oskara czy Clawdeen wieki nie widział.

Akinori

W pewnej chwili do lokalu wszedł duży i brązowy basior. W łapach trzymał dwa małe kokoniki, a w nich? Dwie malutkie wilczyce. Westchnął ciężko i ukłonił się przed wszystkimi. Eleny już tu nie było, szkoda. Wszedł za ladę i położył małe, a następnie przywlókł tutaj duże łóżeczko. Stało za ladą, więc nie było dobrze widoczne. Położył w nim Amiru i Maiko, nie mogąc się jeszcze otrząsnąć z tego, że pozostał sam, a Elena odeszła. Moment! Gdzie Amiru? Wcale jej tam nie było, sam kocyk! Pacnął się w łeb, jednak uznał, że mała powinna trochę pobyć sama. Choć opiekun też potrzebny.
- Czy jest tu niejaka Abbey?- spytał niepewnie, z ciężkim westchnięciem. Małe spały, dobrze więc, on zajmie się teraz interesem matki, tak jak chciała. Przysiadł na zadzie i spojrzał na każdego nieco smutnym wzrokiem. Cierpiał, ale wiedział, że Mort będzie cierpieć jeszcze bardziej.

Maiko

Malutka odwinęła się lekko łapkami od kocyka, aby zobaczyć nową część świata.
- Akinoji, a gdzie my jesteśmy? - Spytała, unosząc uroczo uszka do góry. - I gdzie mama i tata?
Oczka samiczki zrobiły się szklane, napłynęła do nich rzeka łez. Nadal czuła pocałunek mamusi i słyszała słowa ojca, który najwidoczniej był zły na rodzicielkę Maiko, Amiru, Annicy i Akinori'ego.

Abbey

Jak się tyle podziało, to uznajmy, że Abi wyszła, a teraz wraca

Niedaleko rozmijając się ze słowami Akinori'ego, wpadła ponownie do restauracji. Przybytek wyglądał tak samo, choć pewien integralny element odszedł i już nie wróci... Zderzyła się z tą samą atmosferą, jakby nadal było tak, jak przy poprzednich wizytach. I pewnie nic nikt nie wiedział, mimo iż jej serce kruszyło się kawałek po kawałku, niczym teraz userowskie. Łapę przyciskała do skroni, czując, że najchętniej teraz by omdlała, dając się złapać jakiemuś rycerzowi na różowym kucyku. Przełamała ból, strach, niechęć i wszystko inne, chwiejnym krokiem ruszyła ku ladzie. Ostatkami sił powstrzymała napływające do oczu łzy, co zaowocowało głośnym pociągnięciem jej nosa. Mogłaby wypić kilka kieliszków, pogrążyć się tak głęboko w nieświadomości, że pewnie przez tydzień nie zdołałaby jej przełamać. Ale czy wino może smakować tak samo, gdy nie podaje go promienna Alfa Ognia? Czy jakikolwiek trunek, posiłek, danie, może smakować chociaż podobnie, gdy nie pochodzi spod jej skrzydeł?
- J-jestem Abbey - oświadczyła cicho, przestawiając się powietrzu. A kto to wyłapie to już inna sprawa. Oby ta osoba co trzeba.

Akinori

Oj, teraz najgorsze..
- Gdzie? To nasza rodzinna restauracja. Należała do naszej mamy, która na jakiś czas musiała opuścić krainę. Wiesz, ma bardzo ważne sprawy do załatwienia.- skłamał i pocałował ją w czółko. Poczeka aż chodź trochę podrośnie, wtedy podaruje jej list od Eleny.
- A twój tatuś? Chodzi po krainie, niedługo się zobaczycie.- dodał z uśmiechem. Ciężko mu było o tym rozmawiać, jednak Maiko zapewne jeszcze ciężej to zrozumieć.
- Mai, chcesz po obsługiwać klientów?- spytał radośnie. Uroczy widok. Przeniósł wzrok na nieznaną mu waderę.
- Więc witaj, Abbey! Szukałem cię. Ja jestem Akinori, syn Eleny. A to jest Maiko, jej córka.- zaczął z uśmiechem i pocałował Abb w łapkę, lekko się kłaniając. Maniery? Ah oczywiście, w małym palcu, wyssane z mlekiem.
- Więc.. Po ostatnich wydarzeniach, związanych z El i jej odejściem.. Sama kazała mi się do ciebie zgłosić, bo ty to miejsce w miarę ogarniasz. Mówiła również, że mi tutaj pomożesz, choć ja nie nalegam. To jest już twoja decyzja.- powiedział cicho. Tak by Maiko nic, a nic nie mogła usłyszeć. Jeszcze jest za mała.

Xerri

Samica wbiegła tutaj lekko zdyszana i zasapana. Otworzyła delikatnie drzwi i weszła do środka. Zobaczyła Akinori'ego rozmawiającego z jakąś samicą! Ktoś by mógł pomyśleć, że Xerri jest zazdrosna... Samica podeszła z wdziękiem do małych szczeniaczków i powiedziała radośnie:
-Tutaj jesteście! A ja was szukałam!
Usiadła koło nich i popatrzyła na Akinori'ego. Swojego partnera.

Zed

Wtem przybył tu czarny basior. Powolutku uchylił drzwi od restauracji i wszedł do środka. Od razu wyszukał wzrokiem Akinori'ego, który przy ostatnim spotkaniu nie dał mu szansy na spokojną rozmowę. Teraz Mort chciałby mu coś powiedzieć.
Podszedł do towarzystwa, kłaniając się każdemu z osobna, zauważył nawet Maiko, która przebywała tutaj... Kamień spadł z serca. Mort'owi zrobiło się lżej, że jego druga córka jest bezpieczna.
Spojrzał na Akinori'ego, a potem na jego partnerkę i Abbey.
- Wybaczcie drogie panie, ale chciałbym porwać na chwilkę Akinori'ego. - oznajmił, po czym na nowo skierował wzrok ku samcowi.
- Będę czekał na zewnątrz, musimy porozmawiać. - szepnął w jego stronę i skierował się ku wyjściu. Przymknął po cichu drzwi i zaczekał na zewnątrz.

Akinori

- Witaj Xerri.- powiedział z wymuszonym uśmiechem i ukłonił się lekko przed jej obliczem. Patrzył na Abbey, Xerri, Maiko i gości, aż w końcu zjawił się tu On. Oblizał kły i wstał, patrząc przepraszająco na wilczyce i odłożył Maiko do łóżeczka.
- Wybaczcie, jednak muszę zamienić z nim kilka słów.- dodał po chwili i wyszedł, za Mort'em. Przysiadł naprzeciw czarnego basiora i wyprostował się.
- Cóż.. Więc chcesz porozmawiać.- rzekł spokojnie. Ciekawe na jaki temat? Czyżby to nie było oczywiste? Akinori nie był pewien, ale miał swoje podejrzenia. Choć kto to wie. Siedział w skupieniu i czekał.

Zed

Z wielką uwagą wlepił swe ślepia w Akinori'ego. Byleby wysłuchał Mort'a, a to co usłyszy, może zrobić z tym cokolwiek zechce. Nie chciał go przekonywać do siebie, ale czuł, że Elena nie wszystko mu powiedziała.
- Słuchaj Akinori. Na wstępie chciałbym zaznaczyć, iż nie szukam z Tobą sporów czy sprzeczek. Chcę wyjaśnić o co mi chodzi. - oznajmił, a po chwili wstał. Było mu wygodniej, tak po prostu.
- Wiem, a raczej domyślam się co przekazała Ci Elena na mój temat i nie mam zamiaru przeczyć temu. To prawda, że odszedłem do Taimi, ale mało kto rozumie moją chorą miłość właśnie do niej. Lecz nie tylko z tego powodu mój związek z Eleną, po prostu się rozpadł. Jej zachowanie zmieniło się wobec mnie. Unikała mnie, jakbym stał się tylko powietrzem i to w dodatku nie potrzebnym. to bardzo nieprzyjemne uczucie. Ponadto gdy chciałem wszystko naprawić, ona beztrosko tuliła się z jakimś basiorem w jej legowisku, nie w naszym wspólnym, w woli ścisłości. Wziąłem to za akt zdrady, chociaż sam wcześniej się tego dopuściłem. Twoja matka nie pozostała bez winy, jednakże masz prawo mi w to nie wierzyć. - rzekł ze spokojem, po czym zbliżył się do Akinori'ego.
- Wiedz jedno Akinori... Nie jesteś złym samcem i doceniam to, że starasz się pomóc swojej rodzinie i również współczuję, że odeszła Ci tak bliska osoba jak właśnie matka... Bądź co bądź, ale nie zostałeś sam. Ja nadal traktuje Ciebie jak własną rodzinę i u mnie zawsze znajdziesz poparcie i pomoc. - oznajmiwszy to, położył delikatnie łapę na barku samca, ale po chwili zabrał ją, by po prostu nie denerwować Akinori'ego.
- Wiem, że jesteś na mnie zły i to bardzo, jednakże ja wcale Ciebie o nic nie obwiniam i... Cieszę się, że tu jesteś. - odpowiedział, lekko spuszczając łeb. Cóż. Akinori teraz mógł powiedzieć mu co o tym myśli i czy spławi Mort'a czy zaakceptuje jego osobę, to już jego decyzja.

Akinori

Wysłuchał go w spokoju. Skinął lekko łbem, gdy ten skończył.
- Rozumiem cię. Nie mam już do ciebie tak wielkiego żalu, jak na początku.- zaczął wolno, machając kitą w tę i wewte.
- Powiem ci szczerze, że Elena miała do ciebie żal nie tylko o to, że została zdradzona, ale również o to, że wcześniej spłodziłeś Amiru oraz Maiko, a później odszedłeś z Taimi.- dodał przyciszonym tonem głosu. Nie chciał, by ktoś ich podsłuchiwał, więc mówił cicho.
- Jedna ja po tym wszystkim, nie mam już do ciebie żalu, nie jestem na ciebie zły. Ochłonąłem, przemyślałem i zrozumiałem. Toczenie z tobą wojny byłoby bezsensowne i przynosiłoby same problemy.- rzekł po chwili namysłu. Życie było ciężkie, nieobliczalne i zaskakujące, ale może i tak jest lepiej? A może i też nie? Akinori czuje się wielce filozofem!

Abbey

- Pomogę - palnęła rozkojarzona. Z dużą dawką zmieszania też, zwłaszcza gdy samiec zbliżył się do jej łapy. Myślałby kto, jaki elegant. Stary być nie mógł, więc wiek widocznie nie muruje granic. Geny Eleny, pomyślała, kiwając łebkiem. Jej humor podciągnął się w górę o te kilka procent, nie marnych, to trzeba zaznaczyć, z łatwością się nań utrzymując. Ta atmosfera...
Mimo wszystko to miejsce była najwspanialszym jakiego można się doszukiwać. A teraz ona może sprawić, że będzie takie dalej. Obserwowała Akinori'ego, który oddalił się od niej. Oczęta taksowały go z uwagą, osobnika drugiego też.

Zed

Mort uśmiechnął się życzliwie. Akinori mimo, iż był młodszy od Mort'a i mniej doświadczony, przynajmniej tak myślał... To okazał się naprawdę dojrzałym samcem, a zarazem odpowiedzialnym.
- Dziękuję Ci za zrozumienie. Wiem, że mogłem darować sobie miłostki z Eleną, ale wtedy nie urodziłyby się te dwie, prześliczne istotki, które naprawdę kocham całym sercem. Wcale nie żałuję, że się urodziły. Akinori... Dla mnie będziesz częścią rodziny, mimo, iż nie jest tak jak byś wolał. Nie zabronię Ci kontaktu z Twymi siostrzyczkami, będziesz mógł je odwiedzać kiedy chcesz i zabierać ze sobą, by spędzić z nimi trochę czasu. Zależy mi na tym, by znały Ciebie jako członka rodziny. Na ten czas prosiłbym Cię jednak o coś... Muszę poukładać sobie wszystko od nowa i byłbym Ci dozgonnie wdzięczny, gdybyś zaopiekował się chwilowo Maiko. Skoro jest tu bezpieczna, chciałbym by tak pozostało. Amiru będzie także bezpieczna, zaręczam Ci to. - oznajmił, wyciągając tym samym łapę przed siebie, na znak zgody pomiędzy nim, a Akinori'm. W gruncie rzeczy Mort także nie chciał żadnych niesnasek pomiędzy nimi. Teraz życie układa się na nowo, kto wie czy będzie lepiej czy gorzej... Ważne, żeby cała rodzinka trzymała się razem w tych trudnych chwilach.

Morte

Przytuliła się do Asmodeusza i uśmiechnęła tajemniczo.
- A teraz, chodź za mną!- szepnęła mu do ucha i zwyczajnie wyszła. Nie pożegnała się z nikim, bo jej maniery tego w zakresie swym nie miały! Morte zaczęła iść przed siebie, choć tak na prawdę wiedziała dokąd zmierza, ah! Po chwili zostały po niej zwykle ślady w błocie i ciapie.

zt. Asmodeusz, zapraszam!

Shathow

Shathow przybyła tu z niecnym zamiarem spożycia jakiegoś posiłku. Cały czas zastanawiała się nad wydarzeniami dzisiejszego dnia. O co biegało z tą fonntanną? A, nieważne. Może szczęście objawi jej się w postaci zniżki na... na co? Nad tym trzeba jeszcze się zastanowić. A nuż widelec kupi głuszca? A może cielęcinę? Hmmm...

Maiko

- A-ale ja nie umiem prowadzić restauracji. - Bąknęła z niedowierzaniem w stronę brata. To było dziwne, pozwalać takiej małej osóbce jak Maiko obsługiwać klientów, jeszcze w dodatku nie w swoim sklepie. Poruszyła przecząco głową, wyraźnie dając do zrozumienia, iż nawet nie chce próbować rozmawiać z będącymi tu, nieznajomymi wilkami. Spojrzała na Abbey spod ukosa, kryjąc się w kocyku.
- Cześć... - Jęknęła do "tej tam", uroczo unosząc uszka ku górze i powoli wyłaniając się zza ciepłego koca.